Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Afgelopen week al weer 2 keer naar Utrecht geweest. Maandag voor de beenmergpunctie en een gesprek met de arts, woensdag om 24 uurs urine in te leveren en de rest van de screening te doen voor de deelname aan het onderzoek naar het nieuwe medicijn Pomalidomide. Vermoeiend, maar de moeite waard natuurlijk. Omdat er toch geen nieuwe informatie over de toestand van de aandoening wordt gegeven, maar meer over de aard van het onderzoek en de eisen die dat aan mij stelt, ga ik er alleen heen, Marcella heeft ook wel andere zaken te doen, en de trein kan me er goed heen brengen. 

Nu is het even afwachten of de screening positief is. Ondertussen geen medicijnen meer, voor de studie natuurlijk, en dan hopelijk binnen 2 tot 3 weken van start. Natuurlijk zonder enige garantie op succes, de kans dat het aanslaat is 30 tot 40%, ofwel, de kans dat het niet aanslaat is groter dan dat het wel aanslaat. Toch maar wel proberen. Als het aanslaat, dan kan er eventueel een "DLI", donor lymfocyt infusie  op volgen, eigenlijk een gedeeltelijke herhaling van de allogene stamceltransplantatie van 2008. 

Nu is het eerst afwachten en zien wat kan, en niet kan. 

Het aparte nu is, dat doordat ik ben gestopt met veel medicijnen, ik slik al in geen 3 weken Revlimid meer, mijn energie wat is toegenomen. Overigens, het voorjaar doet me altijd wel goed.

Zoals ik al eerder op de blog heb verteld zit ik tegenwoordig bij een Afrikaans Gospel koor. Afgelopen zondag de eerste keer dat ik meeging bij een optreden. Erg leuk. In een klein kerkje vlak bij Leeuwarden dat er al 800 jaar staat en ook onze pogingen om met de swingende Afrikaanse muziek de cement uit de voegen te krijgen weer heeft overleefd.

Het terpkerkje van Wyns

Repetitie vooraf, met voorzanger Basile. De mannen moeten achteraan staan, dus ik sta verdekt opgesteld. 

Marcella, Joeri, met zijn vriendin, en Ilse waren in het publiek. Het optreden smaakte unaniem naar meer, voor wie er belangstelling voor heeft, dat kan, op zondag 25 mei is een optreden voor het koor gepland in de stadsschouwburg van Leeuwarden, de Harmonie.

En dan nog iets over het voorjaar. Het voorjaar waarin het leven weer alle kanten opvliegt. Allemachtig prachtig, tegelijkertijd is het zonder enige consideratie, rücksichtslos. Zoals mijn favoriete dichter zegt: "En alles gaat voorwaarts en buitenwaarts ... er is niets dat instort". 

In de trein terug uit Utrecht woensdag had ik Talk Talk, The Colour of Spring vanaf mijn smart phone (slimfoon) op mijn koptelefoon. Ik zit dan natuurlijk een beetje te zwijmelen in mijn eigen cocon, maar elke keer weer vind ik het prachtige muziek. Geen gospel misschien, maar wel in de paas sfeer, de "TalkTalk passion". Ze zingen "now that it's all over", ik weet niet precies wat er over is. Er is natuurlijk altijd wel iets voorbij, alles gaat voorbij, maar zoals al gezegd, alles gaat ook door, er is niets dat instort, en als het al instort, dan brengt dat ruimte voor wat nieuws, dat is nu eenmaal de kleur van de lente.