Enfin, maandag,morgen de infusie. De korte ketens blijven redelijk stabiel, altijd enige schommeling en nu weer omhoog. Daarbij telt vooral de verhoudingen binnen de verschillende soorten ketens, lambda of kappa, en die is gunstig, wat betekent dat het zeer waarschijnlijk een schommeling die het gevolg is van algemene normale en gezonde lichaamsprocessen. Daarbij komt, dat mijn bloedlichaampjes, de bloedplaatjes(stolling), de witte bloedlichaampjes (weerstand) en de rode bloedlichaampjes(zuurstoftransport) allemaal een stijgende lijn vertonen. En dat is toch echt goed nieuws.
Minder leuk is, dat ik vannacht met een slaperig hoofd (slaapmiddelen tegen de onrust van de Dexamethason) bij het uit bed gaan in de nacht mijn balans verloor en met mijn onderrug tegen de bedrand vloog. Met als gevolg weer kneuzingen en mogelijk een breuk. Dus eerst naar de huisarts vanochtend en vanmiddag naar de röntgen, en gelukkig meteen de uitslag. Geen breuk te zien, hoewel de plaats de zichtbaarheid op röntgen bemoeilijkt. Maar naar alle waarschijnlijkheid enkel een kneuzing, die geeft wel veel pijn maar als het goed is moet dat na een week snel minder worden. Zou het over 2 weken nog hetzelfde zijn, dan moet ik maar weer naar de huisarts. Valt allemaal weer mee dus.
En nu meer de zakelijke kant: per 1 september heb ik, na twee jaar ziekteverlof en gedeeltelijke uitkering voor volledige arbeidsongeschiktheid (WIA/IVA/UWV) nu mijn definitief en volledig ontslag. Lastig is, dat niemand mij fatsoenlijk uitleg heeft kunnen geven over wat ik vervolgens moet doen bij al die uitkerende instanties, en wat de financiële consequenties zijn. Ondanks dat iedereen in zijn tenen kan aanvoelen dat dit voor mij een lastig verhaal is, moet ik bij iedere instantie mijn verhaal opnieuw vertellen en komt niemand met een echt duidelijk verhaal. Ze weten het gewoon ook niet, want meestal gaat iemand die volledig is afgekeurd ook direct met volledig ontslag, terwijl ik het nog wilde blijven proberen met een parttime contract van 10 uur. Ik wil niet klagen en heb er ook zeker voldoening aan beleefd en naar mijn idee ook zinvol invulling aan gegeven, maar het levert veel extra gedoe, onzekerheid en frustratie op. Ik wil het ook iedereen aanraden om zo lang mogelijk te (proberen te) blijven werken, maar realiseer je wel dat je je buiten de gebaande bureaucratische paden begeeft, ondanks alle mooie praatjes die de overheid daarover vertellen mag. De bureaucratische werkelijkheid is erg geduldig, met zichzelf vooral, maar minder met jou. Ondertussen weet ik nog steeds niet wat voor mij de financiële consequenties zijn en ik kan dat best lijden, Marcella heeft ook een 0.7 contract in het onderwijs, maar we zitten nu al jaren niet op de nul, maar in de min-lijn, en met twee studerende kinderen die qua uitgaven in de plus-lijn zitten, maakt het toch wel degelijk uit. Maar genoeg hierover, we hebben het goed, erg goed.
En dan nu, na het goede en minder goede het mooie nieuws.
We hebben enorm genoten van onze vakantie. Het viel niet allemaal mee, waar het vandaan komt weet ik ook niet allemaal, maar de vakantiestress met een geleende caravan sloeg me weleens op hart en keel, maar zeker nadat we bij de bodem van de Bodensee waren beland konden we alle gas terugnemen, en hebben we enorm genoten. Niet dat we niet genoten hebben van Straatsburg en Freiburg, maar aan de Bodensee, dat spande de kroon.
Terug langs de Loreley en vrienden in Valkenburg. En daarna de caravan weer afgeleverd bij mijn broer, geweldig om zo een caravan te kunnen lenen en uit te mogen proberen! Maar gek genoeg moest ik na de vakantie thuis wel weer even bijkomen en bezinken. Dus vandaar ook pas nu dit bericht.
Maar na een week was ik er weer helemaal bij, en ik kon het niet laten om meteen maar weer aan de klus te gaan. Stenen sjouwen en een stoepje eruit, om te vervangen door een klassiek grindpaadje, kan ik weer lekker harken op zaterdagmiddag. Iets waar ik in mijn pubertijd thuis een bloedhekel aan had, en nu heel anders tegen aankijk. Het gaat hier ook wel om heel wat minder oppervlak, zoveel als ik zelf goed aan kan, en natuurlijk nu geheel vrijwillig!
Verder ook nog een dagje met Natuurmonumenten naar het onbewoonde eiland Griend geweest, samen met Marcella en twee erg goede vrienden. Prachtig eiland, en een fenomenaal zicht op alle vogels die zich rond het eiland verzamelen bij hoog water. Een uniek buitenkansje waar we enorm van hebben genoten. En het nuttige met het aangename verenigd want bij het Natuurmonumenten arrangement behoorde de taak om zoveel mogelijk aangespoelde rommel mee te nemen op de terugweg. Een prima formule, hulde aan Natuurmonumenten.
 |
| Marcella in een veld Lamsoor en Alsem |
Maar natuurlijk heb ik het allemaal wel weer moeten bezuren, ondanks dat ik tegenwoordig niet meer schroom om bij zware karweitjes alle mogelijke hulp in te schakelen. Ik wil telkens nog weer net iets teveel, De andere kant, het gaat me beter en de enige manier om mijn conditie verder te verbeteren is rekken en strekken, de grenzen verleggen. Dan weet je per definitie niet waar ze dan weer komen te liggen. Ondervinden, "luisteren naar je lichaam", maar luisteren, heb ik het altijd een beetje moeilijk mee gehad. Daarom neem ik het zuur maar bij het zoet, en daar voel ik me gelukkig bij, ondanks het geduld dat ik dan weer moet hebben bij al dat zuur bij het zoet.
Ondertussen is Marcella weer fris en vrolijk naar haar werk, Joeri en Ilse idem naar college, en is voor mij de rust hier in huis weer neergedaald, op mijn eigen onrust na dan.
Einde september begin ik weer een nieuwe filosofiecursus. En inderdaad, ik ging naar Freiburg om iets te zien van de wijze waarop Heidegger daar nog leeft, maar daar kom ik nog wel, in ander verband op terug.
Tot zover, het is alweer een heel verhaal, maar nu wel weer eens verluchtigd met beelden.
Groetjes en veel geluk met gezondheid, medemens en werk gewenst.
Laurens
