Een fietshelm is niet verplicht en het asfalt veert niet mee als je gelaat er tegenaan knalt. Gelukkig niets gebroken, en ik was helder genoeg om eenstemmig met de bouwvakkers te kunnen getuigen dat haast en spoed zelden goed waren. Het bloed gutste uit mijn platgedrukte neus. Ik was zwaar aangeslagen van de knal. Een omstander is met me meegelopen naar de eerste hulp (hulde). Daar was het weer eens verschrikkelijk druk, en na mijn enigszins gefatsoeneerd te hebben ben ik toch eerst naar de oorspronkelijke afspraak gegaan met een doos papieren zakdoeken. Na afloop van de afspraak terug naar de eerste hulp. De hevige bloieding was toen al gestopt en hechtingen waren niet nodig, dus ik kon weer naar huis.
Ik moet zeggen dat het me behoorlijk heeft aangeslagen. Het doet enorm veel pijn en mijn neus is gezwollen en helemaal dicht. Ik slaap daardoor heel slecht, ik ben erg moe en na een paar uur op heb ik behoorlijke hoofdpijn. En natuurlijk gaat het allemaal weer voorbij, maar het vergt weer veel geduld. Ik voel me zo kwetsbaar. Tegelijkertijd is het het soort situatie waar ik ruime ervaring mee heb, ergens om is het mijn eigen roekeloosheid die me in deze situaties brengt. Kon ik me dit al niet veroorloven, nu zeker niet meer.
Tot zover over mijn neus en hoe deze mijn aangezicht heeft geschonden. Geen plaatjes vandaag, daar heb ik geen zin in.
Het is weer paars maar ook daar heb ik nu geen warme gevoelens bij. Met de wijsheid van nu was het toen ook al onzinnig kun je wel zeggen. En meer dwaal ik nu even niet af.
Wat het bezoek aan het ziekenhuis betreft, dat ging over mijn linkerarm. De pen die erin is gezet steekt iets uit. Niet alleen het schroefje steekt iets uit, de hele pen steekt uit. Dat schroefje kunnen ze nog wel weghalen, maar gezien de aard van de breuk de pen niet. En met een haakse slijper een beetje bijvijlen zit er ook niet in geloof ik. Dus ik zal ermee moeten leven. Wel heb ik nog een corticosteroïde injectie gehad waardoor het gewricht misschien toch net voldoende ruimte krijgt voor de gewenste beweging. Dat is even afwachten, het lijkt erop dat het wel iets meer bewegingsvrijheid geeft. Vanwege de bovengenoemde klap heb ik me er nog niet zoveel mee bezig gehouden.
Ondertussen was ik op mijn werk wel net weer lekker bezig. Het gedoe over de Wia/UWV het arbeids(on)geschiktheidspercentage zijn we nu uit. Navraag en juridisch advies bij mijn vakbond heeft me geen nieuw inzicht opgeleverd. Met mijn werkgever ben ik overeengekomen dat ik naar vermogen blijf werken en het arbeidscontract vooralsnog niet wordt aangepast. Deze zomer evalueren we hoe het gaat en kunnen dan eventueel alsnog het arbeidscontract bijstellen. Omdat er daarmee niets leek te wijzigen heb ik geen bezwaar gemaakt tegen de beschikking van de UWV. Dat zou veel administratie opleveren met een onduidelijke afloop en zonder duidelijke reden. 7 januari liep de termijn voor bezwaar af, 9 januari krijg ik een brief van OHRA, die een WAO-gat verzekering voor mij heeft en mij op grond daarvan 113 euro per maand heeft toegewezen vanaf maart. In deze brief staat dat, aangezien ik per 1 juli 100% ongeschikt ben verklaard, mijn uitkering vervalt. Immers, mijn verzekering was voor gedeeltelijke en niet voor volledige ongeschiktheid. Even niet aan gedacht. Als ik weer enigszins stabiel mijn20 uur kan werken, vraag ik onmiddellijk weer een herkeuring aan. En ondertussen gaat het natuurlijk ook wel zonder OHRA.
Tja en verder gaat alles heel erg goed. Ilse is hard aan het werk in 5 VWO, Joeri vind zo zachtjesaan zijn draai in de studie lijkt het, en Marcella ook wel in haar werk. Het is wat wennen met nog maar 3 in huis, maar dat is het vooral voor Ilse, die is nu enig kind met 2 zeer oplettende ouders om haar heen.Wat dat betreft zou ik het fijn vinden om wat meer uithuizig te kunnen zijn, maar dat zit er nog niet in.
Gelukkig houden de huisdieren ons ook nog wel bezig, vooral Pepperoni doet zijn naam eer aan en is onvermoeibaar.
Hartelijke groeten,
Laurens
