Balen met Pasen

Afgelopen woensdag erg goed gemutst over de verwijdering van de schroeven. In mijn overmoed donderdag nog naar mijn werk geweest. Maar donderdagavond voelde ik me al behoorlijk beroerd. Vrijdag heb ik nog doorgelopen met zwaardere pijnstillers, Tramadol, maar daar werd het dus niet beter van, vrijdagavond koorts en overgeven. Nu wil ik geen herhaling van de toestand in februari (van-het-een-komt-het-ander) waarbij ik maar door bleef modderen en uiteindelijk in het ziekenhuis belande. Dus zaterdag met het oncologisch centrum gebeld en naar Antibiotica gevraagd. Mocht ik toch nog bij de spoedeisende hulp komen voor een onderzoek, 4 en een half uur later werd ik daar weer vrijgelaten, met antibiotica. Voor varkens en kippen geen probleem, maar bij mensen doen we daar in Nederland terecht heel moeilijk over. Zaterdagavond op het journaal gehoord hoeveel er wel bezuinigd kan worden op die spoedeisende hulp. Nadat ik 2 uur op een brancard had gelegen, dat moest, heb ik maar eens gebeld of er misschien vast bloed afgenomen kon worden, tenslotte kwam ik daarvoor. het onderscheid tussen spoed en noodzaak is blijkbaar te duur, net als een voldoende bezetting.


Nouja, nu maar niet verder mopperen. In eerste instantie werd er niet veel in mijn bloed gevo nden, maar uiteindelijk bleek de CRP waarde toch wel dusdanig hoog dat ergens sprake van een ontsteking moest zijn. En toen moest er eerst weer een chirurg komen kijken of ik misschien geopereerd zou moeten worden, of dat ik opgenomen moest worden voor antibiotica aan het infuus. Gelukkig mocht ik dus weer naar huis, met antibiotica. Dinsdag moet ik ter controle weer terugkomen. Gelukkig gaat het me al een stukje beter als vrijdag en zaterdag, maar ik voel me nog steeds goed brak. Het blijft nog even spannend maar ik zal alles op alles zetten om deze geschiedenis voor volgende week achter de rug te hebben. Over een week wuillen we immers naar Istanbul vliegen.

Ondertussen is het prachtig weer, we hadden naar de achterhoek zullen gaan naar mijn schoonmoeder en naar mijn ouders, maar dat gaat zo natuurlijk niet door. Ik lig veel op bed of op de bank, die zon is me te veel, Marcella, Joeri en Ilse zijn vandaag toch nog maar erop uit gegaan. Ilse wilde heel graag naar de tentoonstelling schoonheid-in-de-wetenschap, en met dit weer rondkijken in de havenstad Rotterdam is natuurlijk ook mooi en indrukwekkend. Joeri gaat dan door naar Nijmegen. Met de trein met een Lentetour aanbieding, het is een heel eind, maar het is natuurlijk wel weer even heel wat anders dan Friesland (ook mooi).

Nou, zo gaat dat hier dus, niet allemaal even vrolijk, maar hopelijk deze week wel weer goed op de been.

Groet,
Laurens

Voorjaar, nu met losse schroeven

Gistermiddag zijn de schroeven er uitgehaald.
Hieronder een plaatje met objectieve meetgegevens erbij om alle stoere praat te onderbouwen.
 De operatie verliep goed, en met een half uur was ik de OK weer uit. Nu loop ik nog met een verband en het doet nu wel wat pijn, maar dat zal wel snel herstellen. Het verband mag er morgen af, en over een week de hechtingen eruit. Eind mei moet ik terugkomen, en dan kijken we of het geholpen heeft. Mijn eigen indruk is nu al dat ik meer vrijheid heb in de beweging met mijn schouder.

Mijn foto, ik wil altijd alles erop

Ondertussen natuurlijk voor iedereen prachtig voorjaarsweer. Ik had een foto gemaakt van de magnolia in de tuin, om weer eens te laten zien hoe mooi die is, maar Ilse heeft de mooiste foto gemaakt. Ere wie ere toekomt.

Foto van ilse

Nog een voorbeeld van Ilse's eigenwijze perspectief: wie ziet wat dit is kan het bij mij in Leeuwarden krijgen (beperkt aanbod):

Woensdag 20 april gaan de schroeven eruit

Eindelijk is het dan zover, de schroeven in de arm gaan eruit.

Ik heb nog steeds last van mijn schouder als ik hem gebruik of als ik erop lig. We hopen dat door de schroeven te verwijderen dit minder wordt. Die schroeven hielden de pen vast, maar die pen zit nu voldoende vastgegroeid. Om de hele pen eruit te halen is een risico, misschien is het bot toch nog zwak in het oude breukgebied, en een nieuwe breuk brengt je dan terug bij af, maar die schroeven kunnen er in ieder geval wel uit. Waarschijnlijk zitten juist die schroeven nu in de weg bij het gebruik van mijn arm, doordat de kop van de schroef vast komt te zitten tussen de schouderkop en de dak schouder.

Woensdag gaat het dus gebeuren, voor de chirurg een klein klusje, dus ik mag om 11:30 komen en einde van de dag weer naar huis, met een plaatselijke verdoving.

Verder gaat alles eigenlijk heel goed. De verkeerde eiwitten zijn nauwelijks meer vindbaar in mijn bloed, dus de kankercellen worden goed onderdrukt. Waarschijnlijk door het medicijn is mijn conditie niet altijd optimaal, maar op zich kan ik aardig wat. Ik werk nu 3 ochtenden per week en ga 2 keer per week naar de fitness. Ik ben wel snel verkouden, moe enzovoorts, en heb ook wel wat last van de neuropathie in de voeten maar het is allemaal goed te doen. Ik heb nu wat gesprekken met een psychiater die ook veel weet over de klachten na en bij kankerbehandeling. Die gesprekken gaan vooral over hoe om te gaan met de grenzen in je kunnen, wanneer te accepteren, wanneer te proberen de grenzen te verleggen en wanneer daarmee te stoppen en weer te berusten. Akela wij doen ons best. Afgelopen weekeinde met mijn broers nog 30 kilometer gelopen in Brabant, dus grenzen verleggen wel degelijk.

Over 2 weken bijna, 2 mei, gaan we met zijn allen, Marcella, Joeri, Ilse en ik op vakantie, 5 dagen Istanbul. Er zijn vele woorden die naar deze stad leiden, en wij hebben er veel zin in. Voor mij een beetje setimental journey, want ik ben er een paar keer eerder geweest, en ook een weekje platzak, dus ik heb er wel wat herinneringen liggen. Van ondertussen 30 jaar geleden, en de zaak is er flink veranderd. In ieder geval van 5 miljoen naar 15 miljoen inwoners, en qua welvaart misschien wel in eenzelfde verhouding gestegen.
We hebben het over de bakermat van onze "Joods Christelijke" beschaving, maar dit terzijde.

Ondertussen is Ilse jarig geweest en vieren we dat komend weekeinde met de oma's.
Het leven gaat verder.


Groeten,
Laurens