Een moeilijke week, schermutselingen in de mist

Afgelopen maandag heb ik nog een mooi bericht geplaatst over ons bezoek aan Schier. Eerlijk gezegd zat toen al in mijn achterhoofd: Schier onmogelijk. Ik was zaterdag al behoorlijk verkouden, maar de zondag zou nog zo'n mooie dag zijn en tja, wanneer zou je weer zoiets kunnen afspreken? Dus wel gegaan en volop genoten, dat wel, maar daarna ook meteen goed ziek geworden. Hartstikke verkouden met koorts en al. Je zou zeggen met diabetes en kanker mag een verkoudheid niet veel voorstellen maar ik voelde me knap beroerd. En ergens blijf ik me afvragen of er misschien ook al iets van de Graft-versus-host reactie inzit. Daarom vergelijk ik het wel met schermutselingen in de mist, je denkt van alles te horen en er gebeurt hier en daar ook zeker wat maar je ziet feitelijk alleen maar wat schimmen dus je weet niets. Graft-versus-host is net zoiets als fight-against-ghost.
Dat zijn de woordspelletjes voor vandaag, het gaat alweer een stukje beter met me.
Ik heb antibiotica, vanwege mijn lage weerstand is de huisarts daar altijd heel snel mee, omdat ik koorts had, ben ik wel bij de huisarts geweest. De koorts is nu iets gezakt en de hoofdpijn is wat minder. Mijn spijsvertering loopt niet lekker, waardoor ik weinig eetlust heb, maar ik heb begrepen dat dan aan de revlimid kan liggen. Nieuwe vragen voor mijn volgende afspraak met de specialist.

Met de linkerarm gaat het goed vooruit. Ik kan er steeds meer mee, ook weer autorijden, en ik heb er wel vertrouwen in dat dat weer goedkomt.

Vorige week vrijdag heb ik nog afscheid mogen nemen van mijn tante Annie Schotman Verwaijen. Ze was 89 jaar geworden en het afscheid was niet speciaal zwaar daarmee. Ze heeft een heel compleet leven mogen hebben met voor en tegenspoed enzovoorts. Van mijn grote familie gevormd door de Gelderse boerengezinnen van mijn vader en mijn moeder zijn er nu nog maar een paar mensen over. Tante Annie was de zus van mijn moeder, getrouwd met een broer van mijn vader. Wij gingen er ooit elke zomer heen om er enige dagen of zelfs weken te blijven.  Ze waren trotse pioniers van een melkveebedrijf in de Noord-Oost polder. Tante Annie is nu begraven, ze heeft een goed leven geleid, het was een sterke  vrouw met een uitgesproken en goed karakter, en het was een mooie begrafenis.

Het zou een heel verhaal zijn dat te gaan vertellen, een verhaal dat zou gaan over het leven in de vorige eeuw, en de vraagstukken en dilemma's die daarbij hoorden. Voor mijn gevoel zitten we nu sterk in een overgangsfase naar een nieuwe eeuw met haar eigen vraagstukken en dilemma's (hoewel de echt belangrijke zaken natuurlijk niet zo heel veel veranderen, het is vaak meer de vorm waarin het zich voordoet).

Belangrijker is natuurlijk dat de dood me sowieso wat meer bezighoudt. Daar ga ik nu niet op door, maar wil nog wel doorverwijzen naar wat voor mij een van de mooiste gedichten is die ik daarover weet.

En natuurlijk heb ik afgelopen week met mijn verkouden kop wel de formatie perikelen gevolgd. Het kamerdebat, de persconferentie van Tjeenk Willink. Best boeiend eigenlijk. Over schermutselingen in de mist gesproken, volgens mij is er bij veel spelers in dit formatiespel een volstrekt gebrek aan visie over wat voor soort problemen onze (wereldwijde) samenleving de komende eeuw voor staat. En een visie lijkt me voor politici geen onprettige bijkomstigheid. Meer zal ik er niet over zeggen, ik houd me in, ik heb er ook wel eens genoeg van, al dat onbenul in de huidige politiek.
In ieder geval is er voor Joeri een hoop interessants te beleven, maar daarover later meer ...