Velcade behandeling nu weer in Leeuwarden, MCL

Over vrije artskeuze gesproken, in de afgelopen 7 jaar heb ik heel wat heen en weer gependeld tussen verschillende ziekenhuizen en behandelaars. Met behandelingen die zo duur zijn dat deze buiten de normale verzekerde behandelingen vallen. Gelukkig heb ik me daarbij vrijwel nooit druk hoeven maken over de onkosten ervan. Wat er achter de schermen gebeurt, dat weet ik niet, maar ik mag hopen dat voor zover er daarbij financiële besluiten genomen worden in de behandeling, dat dit zonder aanzien van de persoon gebeurt. Hoe dan ook, net als Adrie Duivestein beschouw ik de toegankelijkheid van goede zorg voor iedereen als een erg belangrijk goed waar we als samenleving erg voorzichtig mee om moeten gaan.

Ondertussen is het natuurlijk wel zo slim om, nu ik terugval op een medicatie die gewoon onderdeel is van ene normaal behandelpatroon, om dan ook terug te vallen op de zorg die mij die behandeling kan leveren zo dicht mogelijk bij huis. Dat scheelt in de kosten en is voor ons ook wel net zo prettig.

De pomalidomide studie is voor mij af, en ik val nu terug op een behandeling met Velcade, Thalidomide en Dexamethason. Velcade en Dexamethason zijn oude bekenden, Thalidomide is nieuw voor mij, het is het oude Softenon, dat vanaf 1999 aan Kahler patienten wordt gegeven omdat het de tumorvorming remt, het is een "angiogenese remmer". Thalidomide werd in eerste instantie gebruikt als slaapmiddel, en ik moet zeggen, ik slaap beter sinds ik dit middel gebruik.

Zoals het er nu naar uit ziet kan de gecombineerde behandeling van Velcade, Dexamethason en Thalidomide de Kahler weer voor even sterk terug dringen. en als dat zou lukken, dan willen we proberen of een DLI, een donor lymfocyten infusie een langduriger terugdringen van de ziekte kan bewerkstelligen. In 2008 heb ik de stamcellen van mijn broer gekregen, en mogelijk dat een DLI nu weer goed kan helpen om de ziekte voor langere tijd te onderdrukken. Het is toch allemaal een kwestie van tijd winnen. Voor hoe lang, dat weet je niet, en de risico's die ken je niet, maar ik vertrouw op de artsen en de medische zorg die onderzoekt welke mogelijkheden zinvol en verantwoord zijn.

En ondertussen vieren we gezellig feestdagen met de familie. Voor volgend jaar hebben we toch gewoon weer plannen, we gaan gewoon door. Eind februari willen we, als de behandeling het toelaat, een weekje met zijn tweeën weg, Marcella en ik.

We hebben een culturele rondreis door Cappadocië, Turkije geboekt. Een prachtige bestemming, met veel oude cultuur en natuur, lekker eten, een heel gastvrije en rijke Turkse cultuur, en in dit geval geheel verzorgt, dus met de conditie zou het moeten kunnen. Hopen dat het erin zit, en eruit gaat komen.

Mijn eerste Turkije reis was op mijn 19e en ik heb altijd een zwak voor dat land en de cultuur gehouden. Cappadocië was er nog nooit van gekomen, dus leuk als dat nu nog lukt. Ik dacht altijd dat ik niet mee hoefde te doen aan dat idee van die lijstjes, dat ideen van wat je allemaal nog even snel gedaan moet hebben, die laatste kansen, maar ik geloof dat ik er ongemerkt toch wel een beetje aan mee doe. Enfin, eigenlijk maakt het misschien helemaal niet zo uit waar het heen gaat, is het voor mij en Marcella veel meer dat we een weekje samen een mooie reis kunnen meemaken.